Ανεπίδοτο Γράμμα

Ήταν σα να έγραφε μια επιστολή παρακαταθήκη για τη ζωή που ήξερε πως πλησίαζε στο τέλος της πια. Όλοι όσοι ανάφερε δεν υπήρχαν πια. Σα να τους έγραφε ένα γράμμα ένα ανεπίδοτο γράμμα που μόνο εγώ πια θα μπορούσα να είμαι ο παραλήπτης του, ο μοναδικός αποδέκτης.
Το μέρος ήταν μακρινό, οι φιγούρες των ανθρώπων που κάποτε είχαν υπάρξει και είχαν φύγει από το χάρτη αλλά σίγουρα κάπου πλανιόντουσαν στον ουρανό - "αυτό κανείς δεν το 'βρε και δεν το 'πε ακόμα" όπως έλεγε και η Άννα η μαμά της.
Ναι, μια άλλη φωτογραφία - όχι μία, διαφορετική κάθε φορά, περιέγραφε αυτό τον κόσμο που τον είχε κρατημένο μέσα της - ο πιο πιστός της φίλος και σύντροφος τις μοναχικές νύχτες, όταν έσβηναν όλα τα φώτα στα απέναντι παράθυρα και ησύχαζε τελείως η κίνηση στο δρόμο.
Εικαστικό - Θάλεια Φλωρά - Καραβία

Μιλούσε, και την άκουγα - τέτοια μνήμη, να μπορεί να διηγείται περιστατικά χρόνια πίσω... Όλα όσα μου εξιστορούσε ήταν με τις παραμικρότερες λεπτομέρειες: άνθρωποι ζωντανοί που έσκυβαν να κόψουν ένα λουλούδι, ένας άλλος στο σιδερένιο κρεβάτι του νοσοκομείου άρρωστος από το υπερβολικό φαγητό, ο πατέρας που πέθαινε, η μάνα που τριγυρνούσε απελπισμένη γύρω από το κρεβάτι μετά στην κουζίνα, με τη ποδιά στη μέση - κάτι σα να ετοίμαζε, μια ζεστή σούπα, μήπως συνέλθει.

Έλεγε πολλά γιατί μου είχε αδυναμία αν και αυστηρή στις κρίσεις της πάντα. Ήταν η μοναδική ευχαρίστηση που της είχε απομείνει να μιλάει, να λέει για τα περασμένα.

Εικαστικό - Γιώργος Σικελιώτης
Την άκουγα και ένας άλλος κόσμος ζωντάνευε στα μάτια μου... Αυτός των ήρεμων δειλινών, των ηλιόλουστων πρωινών, δρομάκια με σκαλάκια φιδίσια ανέβαιναν ενώ τα παιδιά ορμούσαν τρέχοντας με μάγουλα αναψοκοκκινισμένα να κόψουν ψωμάκια - έτσι ονόμαζαν κάτι μικροσκοπικά φρούτα κρεμασμένα σαν τσαμπιά στα δένδρα, πέρα από το ανηφορικό πλακόστρωτο στενό. Εκεί στα πόδια του μοναστηριού όπου ένα πλάτωμα ανοίγονταν με θέα όλο τον κάμπο κάτω, ως εκεί που έφθανε το μάτι σου.

Και γω έμενα να την ακούω πάντα με απέραντη προσοχή. Ήμουν ο αποδέκτης του γράμματος της, μου υπαγόρευε μια ζωή που είχε φύγει, αναμνήσεις - που αντίθετα με το χρόνο που είχε ξεθωριάσει τα πρόσωπα, αυτές επέμεναν να τα κρατούν ζωντανά. Και τους τόπους, και τα πρόσωπα, και τα συναισθήματα. Μικρές καθημερινές συνήθειες, μακρινά συμβάντα ενός κόσμου που μας χώριζαν σαν ένα βαθύ χάσμα, πολλά χρόνια, πολλές άνοιξες και χειμώνες πια. Παλιά περιστατικά, γεγονότα ξεχασμένα.
Όλα τελειώνουν κάποτε, η αγάπη ποτέ δεν τελειώνει...
Όμως το γράμμα ήταν εκεί στο τραπέζι μαζί με το μολύβι και το χαρτί και κείνη όλο διηγούνταν και γέμιζαν οι σελίδες. Ένα γράμμα ατέλειωτο θα ήταν, γιατί ενώ όλα τελειώνουν κάποτε, η αγάπη ποτέ δεν τελειώνει και συνεχίζει άσβεστη να καίει στις καρδιές.

Δημοφιλείς αναρτήσεις